من تگرگ بهارم ؛ کدامین بارانید ؟
برافروخته مرکب از آذر گشته ام
من تگرگ بهارم ؛ کدامین بارانید ؟
برافروخته مرکب از آذر گشته امفضا از صدا اشغال شده؛ همه جا ، همه جا
گوشم ، از بعد آن سیلی محکمی که خوردم مدام زنگ میزند و همچون سوهانی قشر مغزم را از ریز ریز میکند
ناراحت نشدم که زد، فقط زیر لب گفتم چرا زد؟
هنوز نفهمیدم
اولی را که زد بلند نشدم، محکم تر نشستم، خم نشدم
و در کمال ناباوری فریاد می کشیدم محکم تر، محکم تر...
و محکم تر خوردم، خون را در صورتم حس می کردم
اما در دلم هنوز همان قدر قدرتمند
می خواستم
محکم تر...
صدای فریادی می چرخید: چشماتو ببند
اما من
همچنان با چشمان باز میخواستم
محکم تر بزنید
تا جایی که جان دارم بزنید
تا جایی که بمیرم بزنید
مرز بین واقعیت و خیالم را درنوردیده ام
دیگر هراسی هم ندارم
شاید چون چیزی برای باختن ندارم
نمی دانم
من یک جهان نمی دانم دارم
و وضع بازارم روز به روز کسادتر است
گفتند ، بی رحمانه گفتند
تمامش کن
من اما می خواستم ادامه دهم
هنوز داستانم به قسمت هایی که می خواستم نرسیده بود
بیرحمانه گفتند
تمامش کن
من
چرا
تمامش کردم؟
زیر لب می خواندم: خسته ام، هرچه زدی تیغ به شریان نرسید
اما یادم می آید شعر میگفت زنده ام، هر چه زدی تیغ به شریان نرسید
خدایا
چه بلایی به سر قلمم آمده؟
خدایا
چه بر سر نوشته هایم آمده؟
خدایا
چه بر سر مرهمم آمده؟
اینهمه اندوه را چگونه باید تنهایی به دوش بکشم؟
صدایشان بر فضا طنین افکنده
چرا غم؟ چرا تنهایی و اندوه؟
و من
زهرخند می زنم به حماقتشان
چقدر سیاه
چقدر خاکستری
دارم غرق می شوم
به وائسین حباب هایی ک از دهانم بیرون می آیند می نگرند
و میان لحظه های مبهم انتها
عمیق ترین سوالها را از خودم می پرسم
من چرا ترسیدم؟
من چرا همیشه ترسیدم؟
چرا تمامش کردم؟
ای کاش تمام کلمه های دنیا را می دانستم
آن وقت نامه ای می نوشتم
نمیدانم برای چه
اما باید نامش را نامه بگذارم تا بتوانم راحت تر بنویسم
و ...
چه بر سر واژه هایم امده؟
چرا نمی توانم بنویسم؟
تنهایی پر کرده میان ارواره هایم را
ایا انسان ارواره دارد؟
همچنان میانشان دست و پا و فریاد میزنم که
در من حضوری گنگ مشهود است
