«درد، درد است؛ دل خوش نکن به وارونه خواندنش... .»

نشسته‌ام، مستاصل، ناچار، بیچاره

غوطه‌ور در خلایی سرشار از ابهامی جان فرسا 

میدانی، گاهی دیگر نه صدا، نه کلمه و نه سکوت کافی نخواهند بود

تنها درد است و درد و بی‌چارگی‌ها...

و من بی‌رمق به صدای دلنشینش می‌اندیشم

و آرزوهای زیبایش

و تمام چیزهایی که با هم سهیم بودیم...

نمی‌فهمم، دیگر چیزی نمی‌فهمم

جمله‌هایش هستند که بر عقلم حکم می‌رانند

و قلبم تیر می‌کشد، تیری ممتد و دردناک...

مانده‌ام از این همه حقارت همه‌چیز در برابر ابهت مرگ

مانده‌ام از این همه حقارت همه‌چیز در برابر ارزش زندگی

من مانده‌ام و با ابهام همچنان به نبرد ادامه می‌دهم

و به این می‌اندیشم که بعد از این خنده‌های مان فرقی خواهند کرد..؟

تلخ است اما دل‌خوش نکن به وارونه خواندنش؛ درد، درد است...