خب...

 دیشب زلزله ای شاید هزار ریشتری را پشت سر گذاشتم و پشت سرم هم فقط ویرانی به جا گذاشتم....

وقتی نیمه شب در غربت خانه, در سکوت مبهم شب, غرق شده بودم و نمیدانستم به کجا فرار بکنم...

ناگهان دست خیالی باد پرده را کنار کشید و یک سطل مهتاب رویم ریخت....

و من 

بعد از مدت ها با لذت گنگ و مبهوت شدم....

منتظر ماندم اما باد رهایم کرد, بلند شدم  و پرده را کنار کشیدم و باران مهتاب تابیدن گرفت 

و من غرق شدم در ارامشی که شاید در جست و جویش بودم 

با چشم های نیمه بازم به هاله ی روشن و مبهم ماه نگاه میکنم 

و اشنایی را میبینم...

"چشمانمان در هم گره خورد و ایینه را ایینه پیدا کردا

و من بی توجه به انکه دیده شوم خودم را غرق در مهتاب کردم پیش از انکه خواب دوباره مرا بدزدد....

به چمدانم نگاه کردم,  قفلش را باز کردم و کمی مهتاب درونش ریختم...

ماه برایم ارمغانی از اینده اورد و من 

پای رفتنم.محکم تر خواهم ایستاد....