11

گاهی آنقدر بدم می آید 
که حس می کنم باید رفت
باید از این جماعت پُرگو گریخت
واقعا می گویم
گاهی دلم می خواهد بگریزم از اینجا
حتی از اسمم، از اشاره، از حروف،
از این جهانِ بی جهت که میا، که مگو، که مپرس!
گاهی دلم می خواهد بگذارم بروم بی هر چه آشنا،
گوشه ی دوری گمنام
حوالی جایی بی اسم،
بعد بی هیچ گذشته ای 
به یاد نیارم از کجا آمده، کیستم، اینجا چه می کنم.
بعد بی هیچ امروزی
به یاد نیاورم که فرقی هست، فاصله ای هست، فردایی هست.
گاهی واقعا خیال می کنم
روی دست خدا مانده ام
خسته اش کرده ام.
راهی نیست
باید چمدانم را ببندم
راه بیفتم... بروم.
و می روم
اما به درگاه نرسیده از خود می پرسم
کجا...؟!
کجا را دارم، کجا بروم؟

سید علی صالحی

عجیب با بخش های زیادی از این نوشته همدردم ! روزهایی در زندگی انسان هست که از فضا ، مهره ها و شیوه ی بازی اش خسته می شود ؛ روزهایی که دوست داری بازی را از روی میز پرت کنی و بنشینی به باقی مانده هایش نگاه کنی ...! این چنین روز هایی است که خیالم را می سپارم به " آن سوی بی سو " و خودم را گم می کنم میان دنیایی که خودم ساخته ام  ؛ دنیایی که استراحت گاه من در بازی زندگی است و چه شیرین بود اگر انتهایش هم به آن سو می رسید ... . کاش میشد تغییر فضا و مکان و مهره ها ساده بود ؛ کاش تغییر شیوه ی بازیت آن قدر آسان بود که هر وقت خسته شدی با تکنیک جدیدی بازی کنی ؛ اما نیست ... . ساده نیست! در حقیقت سخته !  خیلی سخت ؛ تغییر شیوه ی بازی مشکل ترین تغییره! اون تغییری که دارم براش می جنگم ، می جنگم تا غربت روز هایم کمتر شود ، می جنگم تا روزمرگی  طعم مرگ را بچشد ، تا اشتیاقم شعله ور شود ، تا چشمانم پر فروغ شود ، تا ذهنم پر از ایده شود و قلبم سراسر عشق  . تلاش می کنم تا این فضا را تغییر دهم ، تلاش میکنم تا مهره هایش را عوض کنم ، تلاش میکنم تا بازی دوباره پر تنش شود ، تا دوباره هر قدم تشویشی از خوشی در فضا آکنده کند ، تلاش میکنم تا  اثبات کنم به دیگران که انتهای بازی را اشتباه پیش بینی می کنند. نمی خواهم کلیشه ببافم ، می خواهم ثابت کنم همین. و چه قدر این همین ها همه  را به "سادگی" گول می زنند !

-  کم کم داره دیر میشه ...! بجنبیم !!! هممون.